Hiçbir şeye üzülemeyecekmiş gibi hissediyorum. Sanki duygularım ölmüş gibi. Ot gibi. Yaptığım her eylem boş, dinlediğim şarkılardaki sözler anlamsız ve etrafımdaki insanların hepsi amaçsız. Kötü desen değilim. Çok daha kötüsünü de yaşamıştım. İyiyim diyemeyecek kadar da durgun..

Güven kırılmasının yaşattığı şok mu insanı bu hale getiriyor, yoksa gerçekten de her şeyin anlamsızlaşması olağan bir durum mu? Bilmiyorum. Bilmek bile istemiyorum. Kendimle konuşmam şizofren olduğumu göstermez. Söyleyecek onca şey, yazacak onca kelime var. Neyse.