Güzel başlayan bir gün ancak bu kadar berbat bitebilirdi. Anlaşılan hiçbir şey değişmemiş ve değişmeyecek de. Öyle anlar oluyor ki elinizden hiçbir şey gelmiyor yapabileceğiniz hiçbir şey olmuyor. Gidip bir köşede ağlıyorsunuz tek başınıza. Kimseye görünmeden,  güçlüsünüz ya siz. Sandığımız kadar güçlü müyüz acaba? Sonra bir şey olmamış gibi yüzünüzü yıkayıp hayata, yaşamaya devam ediyorsunuz gülücük maskenizi de alarak yanınıza.  Görüyorlar dünyanın en mutlu insanı olduğunuzu. Seviniyorsun bu duruma içten içe. Onlar öyle bilsin istiyorsun çünkü. Her gece sorguluyorsun yaşadıklarını, yaşayamadıklarını. Kendi yalnızlığınla dalga geçmeye başladığında artık, anlıyorsun ki aslında kimse kalmamış yanında...