Tek başına, fonda Bülent Ortaçgil.. Tadını çıkarta çıkarta kahve yapmak, kokusuyla huzur bulmak.. Ne bileyim büyülü geliyor bana.

Yerçekimi mi yok burda ne? Baya boşlukta süzülüyorum çünkü ben.

Bugün baya üzülmem gereken bir şey oldu ama bunu herhangi biriyle paylaşacak kadar güçlü değilim.
Zaman çok çabuk geçiyor ve vaktimiz kısıtlı. Hayallerim var gerçekleştirmem gereken ya da hedeflerim her neyse. Ufak şeylerden mutlu olmaya çalışmalı insan. Öyle ya da böyle hikayenin sonu belli çünkü. Şimdi üzülsen en güzel yıllarını farketmeden kaybetmiş olacaksın. Üzülmeyi bırakıp gerçekten yaşadığını hissedene kadar çabalamalı, o hissi elde ettiğinde ise asla vazgeçmemeli insan. İnişli çıkışlı hayatın inişlerinde yara alıp almamak size kalmış, kask takmayı unutmayın yani. Kask'tan kastım da kendinize olan saygınız. Bitiş çizgisine geldiniz, tüm seyirciler evine döndü. Kazanamadınız işte. Napalım, başka yarışlara hazırlanacaksınız. Durmaksızın, yine yeniden. Nolur birinin ya da bir şeyin sizi yıpratmasına izin vermeyin. Yalvarırım. Size bağlı her şey. İnanın bana bu böyle. Şuraya yazdıklarımın hepsi geçmişte yaşadıklarımdan çıkardığım şeyler. Depresyonda falan değilim. Küçük şeylerden mutlu olun, farkındalığı keşfedin.
Mesela, sabahın beşinde hadi dışarı çıkalım diyip beraber bir yerlerde oturmak vardı. Var. Böyle şeyler var.. Çılgın kalabalıktan uzakta kalmanın ne kadar rahatlatıcı olduğunu keşfettim bir kere. Mutluluk biraz da bu. Bu şehri en çok sabaha karşı seviyorum..
Ben istiyorum ki şey diyim. İşte bu. Bunca zamandır aradığım şey buymuş. İhtiyacım olan şey buymuş. Var olan bütün boşluğumu dolduracakmış diyim. O değil de; canım şu an Harry Potter seyretmek istiyor bi de tuzlu çubuk kraker bi de sen.

Mucize